Plopsaqua Landen-Hannuit (Frans: Plopsaqua Hannut-Landen) is de nieuwste telg in de familie van Plopsaparken in België. De naam verraadt eigenlijk al de typisch Belgische constructie van deze attractie: het nieuwe park ligt namelijk exact op de taalgrens. De parking is gedeeltelijk op Vlaamse bodem gelegen, het bad zelf op Waalse bodem. Het betreft dan ook een gezamenlijk project van de gemeenten Landen (Vlaanderen) en Hannuit (Wallonië) enerzijds en Studio 100/Plopsa anderzijds, wat resulteert in een eclectische combinatie van een gethematiseerd zwemparadijs en een eerder klassiek gemeentelijk zwembad.

Hoewel het park eigenlijk al op 11 december 2020 zijn deuren opende, mochten toen slechts een beperkt aantal mensen tegelijk binnen en kon enkel het niet-recreatieve gedeelte openen. Het gehele zwembad opende pas op 9 juni 2021. Onze redactie mocht het park onlangs komen testen en kon ook nog enkele vragen stellen aan de perswoordvoerster.

Voor 25 miljoen aan zwemplezier

In het 25 miljoen euro kostende hybride zwempark van 4.800 m² groot vind je zowel waterspeelplaatsen, grote glijbanen, een gethematiseerd golfslagbad, als twee baantjeszwembaden (één voor volwassenen en één voor kinderen). De verschillende ‘themagedeelten’ staan vlak naast elkaar zonder enige scheiding en dat breekt toch een beetje de zogenaamde ‘suspension of disbelief’. Wanneer je vanuit de ruime kleedkamers en douches het zwemparadijs binnenkomt, is het rechtse gedeelte volledig en doorgedreven gethematiseerd naar het Studio 100-figuurtje Maya de Bij. De grootste blikvanger in dit gedeelte is natuurlijk de prachtig gethematiseerde Wild River, waar we ons bezoek dan ook meteen aanvatten.  

Tame and (very) Wild River 

De start van deze wildwaterrivier is gelegen onder de wortels van een enorme ‘boom’ met daarrond rotsen, planten, paddenstoelen en een aantal figuurtjes van de bekende tv-serie. Initieel is het een eerder kalme wildwaterbaan, maar laat dat de pret niet bederven. Na enkele kalme bochten volgt al snel een eerste grote versnelling met vlak daarna een dwarse waterval over de rivier, die je het zicht ontneemt op een splitsing in de snelstromende vaargeul. Door de grote snelheid en het water in je ogen heb je niet veel tijd om te kiezen of je links of rechts wil gaan. De stroming duwt je eerder linksaf. Dan kom je in een vrij korte, steilere baan, die in het gebouw blijft en door veranderingen in de bodemdiepte enkele krachtige ‘jumps’ creëert die je (tip!) best met de benen naar voren neemt: je wordt met een behoorlijke snelheid en kracht in het diepe eindbassin gegooid en kopje onder gaan is hier dan ook onvermijdelijk. Een redder staat tot aan zijn middel in het bad aan het einde van de rivier waar de twee gedeelten weer samenkomen, en plukt hier en daar een kind uit het water…