Hoe Miss. Pia Adlivankin van Linnanmäki een frisse wind door de berkenbomen van het Finse pretparklandschap liet waaien. 

Dag Pia, je naam klinkt erg Fins, kom je uit Helsinki?

Ik ben eigenlijk geboren in de Verenigde Staten, mijn moeder is Fins en mijn vader is Amerikaans, dus ik heb een dubbele nationaliteit. Ik heb ongeveer 9 jaar van mijn leven in de VS gewoond, 3 jaar in Zweden en een jaar in Duitsland, dus ik spreek een beetje Duits als je wil. 

Oh oké, wij spreken eigenlijk geen Duits (lacht), Nederlands lijkt wel een beetje daarop, is dat ook goed? 

Haha ja. (lacht)

We gaan toch maar verder in het Engels. Kunt u ons een kort overzicht geven van de geschiedenis van Linnanmäki? 

Na de eerste wereldoorlog was er in Finland een grote behoefte om geld in te zamelen voor kinderwelzijnsorganisaties. Zo begonnen zes dergelijke organisaties een soort kermissen te organiseren waarvoor je kaartjes kon kopen en waar je onder andere goederen kon winnen die in die tijd zeldzaam en duur waren, zoals bijvoorbeeld koffie of suiker. Tijdens die kermissen waren er ook steevast wat simpele attracties of showtjes beschikbaar, zie het meer als een rondreizend circus, maar  deze evenementen werden op korte tijd erg populair. Toen beseften die kinderwelzijnsorganisaties dat ze met dit soort evenementen het broodnodige geld konden verdienen. Dus vroegen ze de stad Helsinki of die hen geen ruimte kon bieden waar ze een meer permanent soort pretpark konden bouwen. De stad gaf hen toen deze specifieke locatie – ondertussen alweer 71 jaar geleden, een plek die ‘Water Castle Hill’ werd genoemd. Linnanmäki betekent letterlijk kasteelheuvel, en de Finse taal gebruikt hetzelfde woord voor kasteel en toren.

Er stond hier eigenlijk nooit een kasteel maar wel twee grote watertorens die de stad tot middenin de jaren zeventig van water voorzagen. Tegenwoordig worden ze niet meer gebruikt, maar we mogen ze ook niet verwijderen, omdat ze integraal deel uitmaken van het silhouet van de stad. Maar eigenlijk willen we ze ook niet weg en gebruiken we ze voor veel verschillende dingen. Als je in de indoor achtbaan Linnunrata eXtra (Fins voor Melkweg) zit, bevindt je je eigenlijk niet in de ruimte maar in het voormalige waterbassin van de grote ronde watertoren. Ook bouwen we elk jaar in september een halloween-spookhuis in de watertoren en slaan we er elk winterseizoen een aantal attracties en ride-voertuigen op. Verder is ook onze technische afdeling erin gevestigd, en tenslotte bevindt er zich bovenop de tank een groene daktuin met zeldzame planten, maar die is momenteel niet toegankelijk voor het publiek.  

De 6 kinderwelzijnsorganisaties begonnen op deze plek dus vanaf 1950 het park te exploiteren en probeerden het te coördineren, maar al snel bleek dat het met 6 verschillende organisaties moeilijk te coördineren was, dus werd in 1957 de stichting opgericht, de Children’s Day Foundation, waarin de 6 partners tot op heden verwezen zitten. Zij zijn nog steeds de ontvangers van het geld dat we met Linnanmäki verdienen en drie van de zes organisaties zitten volgens een roterend schema in het directiecomité. 

Is het tegenwoordig eigenlijk nog steeds hard nodig om specifiek kinderen te helpen, aangezien Finland nu wellicht één van de meest welvarende landen ter wereld is?

(lacht) Jawel, absoluut. We doneren jaarlijks ongeveer 4,5 miljoen euro netto aan de 6 organisaties en door de jaren heen hebben we in totaal reeds meer dan 120 miljoen euro naar hen overgemaakt. Het is nog steeds een grote motiverende factor voor ons: ons personeel hier is eigenlijk heel gemotiveerd om te weten dat ze bijdragen aan het welzijn van kinderen in nood en niet aan één of andere rijke particulier in de Caraïben. En elke klant die hier komt en iets koopt, investeert er ook in, dus het is een heel sterke boodschap…