We hadden het met de mensen van Phantasialand voor het eerst over Klugheim voor de opening van Chiapas, zo’n tweetal jaar terug. De voorbereidingen voor de bouw van het nieuwe gebied waren al begonnen, maar de persafdeling van Phantasialand hield de lippen stijf op elkaar. Iets wat ze trouwens anderhalf jaar met verve zouden volhouden. Enkel bij de opmerking over wanneer de eerste gaten in de grond zouden verschijnen, kon het toenmalige hoofd van de persafdeling een hartelijke lach niet onderdrukken. Een bevestiging was dat niet… totdat niet zoveel later een enorme sleuf gegraven werd. Het grapje dat Phantasialand graag veel en diepe gaten maakt, werd alweer werkelijkheid.
Volgen in 3D
De diepe sleuf, die uiteindelijk voor de tweede lancering van Taron zou blijken te zijn, zette de speculatiemolen bij de pretparkfans in gang. Zou het een kanaal worden voor de ondergrondse beek die onder Phantasialand stroomt? Zou het een verzamelbak worden voor leidingen? Of toch een tunnel voor een lancering? Vragen die pretparkfan Tobias Otten, “Tobi” voor de pretparkvrienden, zo sterk bezig hielden, dat hij besloot om een 3D-model van het gebied te maken. De bouw van Klugheim was namelijk erg lastig om te volgen. Er waren maar weinig plaatsen in het park waar je een goed zicht kreeg op de werf en Phantasialand zelf deed alsof er niets aan het gebeuren was. Maar dankzij het 3D-model dat Tobi bijna dagelijks van updates voorzag, werden de werkzaamheden voor iedereen die wilde volgen een stuk bevattelijker. Terwijl we tijdens de grote opening aan de poorten van Klugheim stonden te wachten, sprak ik met Tobi over zijn model. Oorspronkelijk zou het dienen om de lay-out van de achtbaan te kunnen voorspellen aan de hand van de footers en supports die beetje bij beetje in het gebied verschenen. Het was in eerste instantie niet de bedoeling om het 3D-model zo sterk uit te bouwen, maar gaandeweg werd het steeds groter en raakte Tobi steeds meer gefascineerd. Toegang tot de bouwwerf heeft hij nooit gekregen, dus kwam het er op neer om een scherp oog voor details te hebben wanneer hij in het park was of foto’s op het internet zag. Op de vraag hoeveel tijd er uiteindelijk in de digitale replica gekropen is, haalde hij zijn schouders op: “Gemiddeld rond de twee uur per dag en dat voor anderhalf tot twee jaar lang.” Een gigantisch karwei dat ook Phantasialand niet ontgaan was; later op de dag werd hij dan ook beloond met een frontseat-plaatsje tijdens de eerste rit van Taron.
Om klokslag 19:00 uur steeg er rook op van achter de grote poort die maandenlang de weg naar het nieuwe gebied had versperd voor de bezoekers. Een magiër zorgde ervoor dat we toegang tot Klugheim kregen, langs een pad dat beschermd werd door in purperen kappen geklede fakkeldragers. Vanaf de zijkant werden de eerste blikken van de genodigden gade geslagen door Robert Löffelhardt, de apetrotse eigenaar van het park. Na een eerste tocht door het gebied, vroeg ik Tobi hoe zijn model uitpakte in vergelijking met het origineel. “In het algemeen is het heel goed gelukt. Er zijn enkele kleine afwijkingen, maar die kan ik nog verbeteren. Ik zal ongetwijfeld nog erg lang bezig zijn met het model om alle kleine details er ook nog in te verwerken.” Om het dan als download aan te bieden? Helaas niet. Daarvoor is de persoonlijke en emotionele waarde met het model te groot geworden.
Toen ik hem vroeg wat zijn verwachtingen waren voor Taron, kwam er een schittering in de ogen en zelfs wat zichtbare zenuwen op het gezicht van de voor de rest eerder bedeesde fan. “Ik probeer doorgaans geen verwachtingen te hebben als ik een attractie voor het eerst doe. Ik weet dat de meeste mensen torenhoge verwachtingen zullen hebben, maar ik denk ook wel dat deze baan aan die verwachtingen zal voldoen.”
Een bijzonder ontwerp
Terwijl we samen met de andere genodigden de tijd namen om meer hoekjes en kantjes van Klugheim te gaan ontdekken, was er op de livestream een interview te volgen met iemand die een bekende achternaam heeft: Annette Pieck. Helaas geen familie van Anton, noch ontwerper van het nieuwe gebied. Als er al een link is met de bekende Nederlander, dan is het hun job. Annette is projectleider op het vlak van thematisatie, een taak die Anton soms ongevraagd ook op zich nam. De speciale uitdaging voor Phantasialand, zo vertelde Annette Pieck, was dat het meer dan ooit een driedimensionaal project is. Het is geen film met een achtergronddecor en daarachter de coulisse, maar een volledige wereld waar je doorheen kunt lopen. Dat dit voor Phantasialand een nieuwe stap is, werd ook bevestigd door Eric Daman, de Belgische huisontwerper van het park. Meestal worden attracties voor een soort van ‘backdrop’ gebouwd. Klugheim is naast Hogsmeade in de Universal-parken één van de weinige projecten waar als het ware in een extra dimensie wordt gebouwd. Van het mijmeren over het afgewerkte gebied, werd Annette een beetje stil. Ze leek enorm trots op het eindresultaat. Twee jaar lang is er met veel passie door meer dan honderd personen en veel verschillende teams aan Klugheim gewerkt. Net zoals voor veel andere medewerkers was Klugheim gedurende twee jaar haar tweede thuis geweest en dan is de opening natuurlijk het hoogtepunt waarop ze kunnen zien hoe anderen op hun werk reageren. Een zichtbaar emotioneel hoogtepunt, want niet veel later werd een traantje weggepinkt van ontroering.
“Taron ist jetzt geöffnet!”
Rond half acht bulderde er een donkere stem doorheen het hele gebied die ons welkom heette in Klugheim en daarenboven Taron voor geopend verklaarde. Hét moment waar we allen al twee jaar op aan het wachten waren was aangebroken! We volgden de massa in de wachtrij en kozen er voor om ons eerste ritje helemaal vooraan in de trein te maken. Een ervaring die op zich al fantastisch was, al wisten we toen nog niet dat het nog beter kon! Taron bleek namelijk nog niet helemaal warm gelopen en bij latere ritten kwam de kracht van de baan pas echt naar boven en werden we keer op keer omver geblazen door de intensiteit en de onderdompelende beleving.
Aan de uitgang liepen we Tobi opnieuw tegen het lijf, bij wie de sprankel in de ogen na de ererit niet meer verdwenen was. “Ja, dat was gewoon geweldig. De baan is zo lang en biedt erg veel elementen. Je komt zo dicht bij alle theming dat je bijna bang wordt om je handen in de lucht te steken. In de trein voel je je enorm vrij, je voeten raken de bodem niet, wat vooral geweldig is bij de airtime-momenten. Dit is in elk geval voor mij de beste baan die ik ooit gedaan heb.” Ondanks het model en bijbehorende kennis van binnen en van buiten, had Taron hem toch omver kunnen blazen. De lay-out mocht dan geen verrassing meer zijn, de pit waarmee de trein door de baan gaat was dat zeker wel.
Inspiratie voor RollerCoaster Tycoon?
Onderweg naar Raik merkten we een persoon op die over een afsluiting naar Taron aan het kijken was zoals enkel ‘RollerCoaster Tycoon’-mannetjes dat kunnen wanneer je een nieuwe baan hebt neergepoot in het spel. Wellicht niet toevallig, want het was Chris Sawyer zelf, de bedenker van RollerCoaster Tycoon 1 en 2, die Klugheim aan het bewonderen was. Ook hij liep over van enthousiasme toen hij zijn ervaringen deelde: “Het is een geweldige rit. Taron heeft zo veel verschillende elementen en niet slechts één trucje. Er is de lancering, later nog eens de tweede lancering en er zijn veel airtime-momenten. De lay-out is zeer bochtig en de trein blijft maar gaan. Ik ben helemaal weg van het thema en van het feit dat je zo dicht langs de rotsen raast. Het is volgens mij één van de beste attracties ooit gebouwd. Het zijn precies dit soort dingen die ik ook in mijn games probeer te maken. Compact, maar toch met alles er op en er aan en veel thema. Phantasialand is dan ook mijn favoriete park om naartoe te komen. Hier word ik volledig ondergedompeld in Klugheim, zonder storende elementen van andere thema’s. Hiernaast ben ik dan weer in Mexico en word ik volledig omgeven door die aankleding. Helemaal geweldig!”
Raik: De Underdog
Door al die heisa rond Taron zou je bijna vergeten dat er nog een tweede achtbaan zou openen: Raik, een ‘familie-boomerang’ van Vekoma. Een huzarenstukje waarvoor Eric Daman, Vekoma en Intamin heel nauw hebben moeten samenwerken om beide achtbanen, de paden en alle decorstukken goed door elkaar te kunnen vlechten. Dat is goed gelukt. De wachtrij van Raik is mooi aangekleed, evenals het station dat een heel bijzondere sfeer geeft. De met de hand gesmede lampen branden in een warme, witte kleur tijdens het in- en uitstappen. Wanneer de trein achteruit rijdt, worden ze samen met een grote klok rood, om daarna groen te worden als hij voorwaarts door het station vliegt. Phantasialand liet ons weten dat ze al langer op zoek waren naar een goede “instap-achtbaan” voor kinderen en families, want die hadden ze nog niet in het park. Een gewone junior-baan was echter niet helemaal naar de smaak van de directeur, dus liet men het oog vallen op de nieuwe boomerang-achtbanen van Vekoma. Het was de perfecte kans om deze in te bouwen in Klugheim, zodat ook de kleintjes plezier kunnen hebben in dit gebied.
De rit van Raik is uiteraard lang niet zo heftig als die van Taron. Wel is deze baan perfect voor de doelgroep. De rit verloopt soepel en heeft – zoals we van Vekoma gewoon zijn – behoorlijk wat pit voor een juniorbaan.
Een natuurlijk dorp
Hoewel Taron de hoofdattractie van Klugheim is, is het centrale gedeelte van het gebied het dorpsplein. Phantasialand is er in geslaagd om een bijzonder gezellig centrum te creëren. Het dorp ademt de sfeer uit van een volk dat generaties lang hard gewerkt heeft om op een woeste plaats een gezellige nederzetting te maken. Er zijn veel zitbankjes, vanwaar je kunt genieten van Taron die zich af en toe laat zien, of de sfeer kunt inademen van iets wat aan de middeleeuwen doet denken. De huisjes rond het plein zijn gemaakt met veel koper en met hout waarvan gezegd wordt dat het minstens tweehonderd jaar oud is. Speciaal is ook de beplanting in Klugheim. Rondom Taron groeit een zeldzaam, uit Japan afkomstig soort gras dat zwart gekleurd is, om beter bij de dreigende rotsmassa’s te passen. Ook de boom op het dorpsplein heeft een eerder zwarte tint. Zo is alle beplanting in Klugheim aangepast aan het donkere, mysterieuze thema en zijn vooral de kleuren zwart tot zeer donker rood te zien. Wie bang is dat het beeld daardoor ééntonig geworden is, hoeft niets te vrezen. In tegendeel, de beplanting straalde net een harmonieus geheel uit. Wie bekend is met basaltrotsen weet dat deze ontstaan door grote hitte en vulkanische invloed. Op open plekken heeft Phantasialand dan ook een speciale bodembedekking liggen: onder het gitzwarte gras ligt een passende laag gemalen lava.
Na al dat achtbaangeweld – je dacht toch niet dat we Taron maar één keer gedaan hebben? – werd het tijd om de innerlijke mens wat te versterken. Naast een buffet dat voor de grote opening voorzien was, waren ook de horecapunten in de nieuwe zone geopend. In de molen zijn crêpes verkrijgbaar die gevuld kunnen worden met onder andere gummibeertjes (!) of Nutella. Aan de andere kant van het pleintje verkoopt Heisser Baldur ‘flammkuchen’, heerlijke Duitse pizza’s zonder tomatensaus en vaak ook zonder kaas maar rijkelijk belegd met vlees, vis en groenten.
Wie liever uitgebreid gaat eten kan terecht bij Rutmor’s Taverne. Hier is vooral traditionele kost verkrijgbaar. Denk aan kalfsschnitzel met gebakken aardappelschijfjes of worsten met zuurkool. Het interieur van de taverne zag er zeer gezellig en erg traditioneel uit. Alle meubilair werd namelijk handgemaakt voor Phantasialand en voorzien van unieke, kleine versieringen.
Muziek maken voor Phantasialand
In Rutmor’s Taverne treffen we enkele mannen van IMAscore. Ondertussen zijn ze al meermaals de revue gepasseerd in dit tijdschrift, toch wilden we ook met hen even keuvelen over de nieuwe muziek in Klugheim en natuurlijk hun ritervaring in Taron: “Absoluut geniaal. Taron bevalt ons heel goed, voor ons team absoluut één van de beste achtbanen die we tot nu toe bereden hebben. Onvoorstelbare lanceringen, ongelofelijk lange en dynamische rit. Wij zijn erg onder de indruk.”
IMAscore is verantwoordelijk voor de muziek in het volledige gebied van Klugheim. Ik wou graag weten waar de inspiratie vandaan kwam: “Het ontstaan van de muziek was een relatief lang proces. Al sinds het begin van 2015 zijn we er aan bezig en hebben we vooral gewerkt op basis van artworks en ideeën die door Phantasialand werden aangereikt. Er was nog niets fysieks te zien en je kunt natuurlijk ook niet even terug naar de middeleeuwen om inspiratie op te doen. De muziek is samen met het gebied gegroeid en die hebben zich aan elkaar aangepast.”
Met het einderesultaat is IMAscore heel blij: “We zijn heel tevreden over hoe de muziek en het thema elkaar aanvullen. We hebben al met veel gasten gesproken die gelukkig ook heel tevreden zijn en dat is voor ons het belangrijkste. Natuurlijk is het park onze klant en hopen we vooral dat zij het erg goed vinden, maar we willen ook de bezoekers van het park tevreden stellen. Wat wij maken is muziek die een deel is van een themagebied, dat wil zeggen dat de muziek zich niet mag opdringen maar wel perfect moet aansluiten op het thema. De muziek moet een verrijking voor de zone zijn. Ik denk dat onze muziek de sfeer hier goed weergeeft en dat werkt goed. We horen de muziek nu zelf ook voor het eerst in de volledige context en samen met de achtbanen en het gehele gebied zijn we meer dan gelukkig.”
“Muziek maken voor een pretpark is één ding, maar muziek maken voor Phantasialand is een volstrekt andere zaak. De eisen liggen enorm hoog en het perfectionisme van het park straalt ook af op onze componisten waardoor we ook zelf de lat steeds hoger gaan leggen.”
En dan moest het allemaal nog beginnen…
De dag na de officiële opening ging Klugheim open voor alle bezoekers. Ondanks het feit dat die donderdag een doordeweekse dag was, liepen de wachttijden op tot ruim een uur. Ietwat tegen de verwachting in van de meesten, bleef het daar ook tijdens de weekends bij. Ergens misschien logisch, omdat Phantasialand als park een hoge capaciteit heeft en daardoor de wachttijden vaak relatief laag blijven. Hier en daar zorgde een kleine storing ervoor dat de wachtrij soms wat langer werd, maar die problemen werden doorgaans snel weer opgelost. Phantasialand liet Taron op sommige dagen zelfs wat langer rijden, om toch iedereen de kans te geven een ritje te maken. Al vanaf de eerste dag stromen de reviews op de diverse fora (nationaal en internationaal) binnen. Beweren dat die positief zijn is al bijna een understatement. Zelfs fans die doorgaans bekend staan als uitermate kritisch, of die niets met Phantasialand hebben, zijn buitengewoon enthousiast. Uiteraard zijn er altijd verbeterpunten te vinden. Dat zag ook ontwerper Eric Daman, die ons toevertrouwde dat heel wat van die verschillende puntjes nog aangepakt zullen worden.
Taron steeg meteen naar een plaatsje in mijn top drie van favoriete achtbanen, en ik merk dat ik niet de enige ben waarbij dat gebeurde. Een eensgezindheid die nog maar zelden gezien is. Een project waar Phantasialand met recht bijzonder trots op mag zijn.