Hoe zou het nog zijn met…? – Thierry Meeùs 

Home / Brakesection Magazine / Jaargang 5 (2018) / #4 (Oktober 2018) / Hoe zou het nog zijn met…? – Thierry Meeùs 
Hoe zou het nog zijn met…? – Thierry Meeùs 

We blikken graag even samen met u terug op de voorbije 30 jaar. In 1987 heeft je vader Eddy Meeùs Aqualibi geopend. Je vader Eddy Meeùs stond bekend als een grote innovator op Belgisch pretparkgebied, die verschillende wereldpremières naar het pretpark in Waver bracht, zoals de Téléski, de Tornado en de Sirocco. Wou hij de concurrentie met Océade voor zijn door nog een jaar vóór zijn komst zijn eigen tropisch zwembad te openen? 

In de jaren ’80 was er een grote boom van subtropische zwemparadijzen: je had het Tikibad in Duinrell wat opende in 1984, je had de verschillende tropische zwemparken van Center Parcs in België en Nederland, Tropicana in Rotterdam… We wilden mee op die kar springen en hebben destijds Aqualibi ontwikkeld, in samenwerking met dezelfde architect van de Franse Océade-zwembaden. Die Franse investeringsgroep had namelijk drie zwembaden in handen: twee in Frankrijk (in Straatsburg en Rouen) en een derde, het Brusselse Océade, een investering van 10 miljoen euro. 

De hype van de tropische zwembaden bleek echter een moeilijk kantje te hebben: hoe kon je zo’n energieverslindend zwembad, waarvoor je ook nog eens veel personeel voor nodig hebt, met winst laten draaien? 

De twee Franse zwembaden gingen na enkele jaren failliet en werden afgebroken, en ook het Brusselse bad had moeite om niet kopje onder te gaan. De stad Brussel zocht – vanwege het nakend faillissement – koortsachtig mee naar een overnemer, waarop onze familie als enige geïnteresseerde overbleef. 

Zo kochten wij Océade over in 1992 voor 98 miljoen Belgische Frank, zo’n 2,5 miljoen euro, en redden het zwemparadijs zo van een vroegtijdige ondergang, in het rotsvaste geloof dat er een zeer groot groeipotentieel zat in de markt van de tropische zwembaden. Ook hadden we eerder het project Mini-Europa overgekocht, wat toen nog in projectontwikkelingsfase zat en wat toevallig vlakbij lag, zodat we twee attracties bij elkaar hadden. Wij waren trouwens op dat moment ook bezig met onderzoek naar een miniatuurpark op de parking van Walibi, wat er – uiteraard – niet meer van is gekomen vanwege het Mini-Europa-project. 

Toch liep de overname van Océade niet van een leien dakje? 

Behalve een vreselijk accident vlak na overname (twee kinderen van 5 en 7 verdronken in de zomer van 1992 in het opvangbad van de Pelican-glijbaan, nvdr), bleek het vooral moeilijk om het bad op weekavonden vol te krijgen. Ondanks de centrale ligging in het land bleken de mensen vanwege de files op de Brusselse ring het waterpretpark te mijden. Ook de Brusselaars zelf leken moeilijk de weg te vinden naar het bad op weekavonden. Alles hebben we geprobeerd: pianobar, animaties, thema-avonden… En gek genoeg was ook ons eigen Aqualibi – op 30 minuten rijden van Océade – een concurrent voor het waterpretpark. Aqualibi zat echter sowieso al vol vanwege het succes van het naastgelegen Walibi. 

In 1998 verkocht je vader de hele Walibi-groep, inclusief Océade en Mini-Europa, aan Premier Parksdat later zou worden overgenomen door Six Flags, maar na slechts 6 maand kocht u deze laatste parken weer terug. Heimwee? 

De Amerikanen waren na enkele maanden exploitatie niet meer geïnteresseerd in de twee relatief kleine parkjes op de Heizel, vooral omdat ze op huurgrond lagen, maar ook omdat het geen “échte” pretparken waren en dat was toch zo’n beetje hun core business. Zo kwam het dat ik deze parken vrijwel meteen heb teruggekocht en mij daar volledig op geconcentreerd heb. Er is mij toen ook beloofd dat de huurovereenkomst met de stad Brussel – wat in 2010 afliep – sowieso zou verlengd worden. 

Over deze huurovereenkomst gesproken, hebben jullie ooit overwogen om de grond aan te kopen? 

Die mogelijkheid werd ons jammer genoeg nooit geboden. Ik betaalde 300.000 euro per jaar aan huur aan de stad Brussel. Toen ik een tiental jaar geleden ging overleggen met de burgemeester van Brussel, raadde hij me ten stelligste af om nog verder in Océade en Mini-Europa te investeren. De stad Brussel was bezig met het omstreden Neo-project, wat voorziet in een high-end shopping centrum en flats voor middelhoge klasse, en daar zou een populaire attractie als Océade niet in passen. 

Ondanks de goede raad van de burgemeester bent u toch blijven investeren. 

Mijn vader heeft me als ondernemer altijd geleerd…

Lees het volledige artikel in Brakesection Magazine Oktober 2018Klik hier om dit nummer te bestellen.